Son zamanlarda kendimi çok garip hissediyorum. Her gün ve her zaman yaptığım şeyler artık beni sıkıyor, bunaltıyor. Düşünmemek istiyorum fakat bir yere kadar. Düşüncelerime izin veriyorum hepsi bir bir yerlerinden farklı sorularla çıkıyor. Bu sorular ve düşünceler arasından bir tanesine takılıp kaldım: ‘’Ben bu dünyaya neden geldim?’’
Bu sorudan sonra kendimde bir aydınlanma, farklı bir düşünme hissiyatı yaşadım. Her şeye uzak olduğumu fark ettim. Evet, her şeye uzak. Uzak kelimesini sadece bir mesafe olarak düşünmeyin. Erişemeyeceğim, imkânsız olan şeyler de benim için uzaktır. Hiç erişilemeyecek kadar uzak. Bunun üstüne düşünürken en iyiyi, en kaliteliyi, en güzelini hep uzaktan izlediğimi fark ettim. Düşüncelerimin doğru yolda olduğunu anladım. Ben neden her şeye bu kadar uzaktım? Çok çalışıyorum ama bu bir yerlere gitmeme, en iyiyi görmeme ve en güzelini sevmeme yetmiyor. Biraz daha bu konu üstüne düşüncelere bıraktıkça kendimi daha iyi anladım ki ben bu dünyaya her şeye uzaktan bakmaya gelmişim. Uzak olmaya gelmişim. Uzaktan karşılıksız sevmeye, uzaktan başka diyarları ve insanları izlemeye… Benim amacım da uzaktan izlediklerimi, gördüklerimi ve sevdiğimi gerçekleştirmek. Bu amaç bile gerçek olamayacak kadar uzak. Bir insanın her şeye uzak olması ne kadar da acı verici bir durum. İşin daha da acı tarafı bu uzak olma durumunu fark edip çözüme de uzak olmam…
Kendimi bu kadar üzdüğüm yeter diyerek düşüncelerimden sıyrılıp bir film açıyorum. İzlemeye başlıyorum. O sırada düşünceler tekrar ortaya çıkmaya çalışıyor ama izin vermiyorum. İzlediğim filme daha da dikkat kesiliyorum. Bu sırada filmde fark ediyorum ki insanlar farklı bir hayat yaşıyor. Geziyor, eğleniyor, mutlu oluyor. O an acı gerçek tekrar yüzüme vuruyor. Film de olsa ben onları yine uzaktan izliyorum. Çaresizce, hiçbir şey yapamadan. Uzak olmanın verdiği acı hissini bir kez daha hissediyorum. Bir daha yüreğim sızlıyor. Bir kez daha üzüyorum kendimi. Bu duruma hiçbir şey yapamıyorum. Her gün işe gidip çalışmak, birkaç arkadaşla görüşmek sonrasında da eve dönmek. Sanki birileri benim bu uzakları düşünmemem için bu sistemi kurmuş. Çünkü uzaklara bakarsam o uzakları yakın etmek isteyeceğim. Belki çalışmayacağım belki de buralardan gideceğim. İşte bu noktada o birileri sanki ben bunları yapmayayım ben uzakları düşünmeyeyim diye bu düzeni oturtmuş diyorum. Çıkamıyorum bu düşüncelerin içerisinden. Üstünde durdukça ben de uzaklaştığımı hissediyordum. Düşündükçe yeni ben oluyorum. Yeni şeyler keşfediyor farklı şeyler istiyorum ve en sonunda ben kendimden de uzaklaşmaya başlıyorum. Kendimi bir daha asla yakalayamayacağım kadar uzağa.
